24 en 25 augustus 2017 De thuiskomst

Hallo het is weer met Sara. 's morgens vertrokken we met de bus naar de luchthaven, dan zijn we ons gaan inchecken, maar er stond een te lange rij, dus hebben we dat maar niet gedaan. Dan zijn we iets gaan drinken en onze lunch gaan kopen , erna zijn we gaan aanschuiven, we hebben daar een uurtje gestaan, dan kwam een mevrouw zeggen dat we naar de andere rij mochten we hebben ingechekt, dan zijn we naar de douane gegaan, dan hebben we gewacht. we gingen met het vliegtuig naar Madrid en van Madrid naar Brussel, we hebben meter haar rugzak opgehaald, maar mijn stok zat er niet tussen , daar hebben we een uur voor gewacht, ze hebben een  dossier aangemaakt en als ze  mijn stok vinden dan sturen ze die naar meter. Eens aangekomen in de aankomsthal stonden mama, papa en Axel daar klaar. Wat was ik blij om ze terug te zien. Na een rit met de auto naar huis, was daar de hele familie en hebben we samen macaroni gegeten.

Na meer dan een uur vergeefs wachten op de stok van Sara, konden we eindelijk naar buiten en wat het meest opviel was de spandoek van Axel, die ons welkom heette.
De stok is terecht en daar ben ik blij om, hij heeft Sara de ganse 115 km begeleid en tot steun geweest en hij heeft zijn werk heel goed gedaan.
Niet genoeg kan ik benadrukken over hoeveel wilskracht, uithoudingsvermogen en moed Sara beschikt. Een kleindochter en dochter en zus om fier op te zijn. Zij was 's morgens altijd de eerste klaar om te vertrekken, soms al voor de wekker afliep. Verschillende keren moest ik aandringen opdat ze haar rugzak zou afnemen als we langs de kant van de weg aten of als we even op een trap of een rots zaten uit te rusten. Geen berg was te hoog, geen afdaling te steil en geen afstand te ver. Ik heb enorm veel bewondering voor mijn kleindochter en ik denk dat we veel van elkaar geleerd hebben.
Een wens, die werkelijkheid werd en hoe!